Καθώς το ελληνικό κίνημα του #MeΤoo εξελίσσεται και φέρνει στο φως αποκαλύψεις κακοποίησης, σεξουαλικής παρενόχλησης και εργασιακού μπούλινγκ, μια νέα πραγματικότητα διαμορφώνεται που για καιρό ήταν συσκοτισμένη. Είναι, θα σημειώναμε, μια χρυσή ευκαιρία για συνολική κάθαρση και απόδοση δικαίου σε μικρόκοσμους που για χρόνια φαίνεται πως κυριαρχούσε μια κακοποιητική όψη, βάναυση και τραυματική για ανθρώπους.

Το παραπάνω momentum εκκινήθηκε από τη γενναία απόφαση της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου να περιγράψει και να κατονομάσει τη δική της φρικτή περιπέτεια, ενώ το όλο ρεύμα γρήγορα επεκτάθηκε και στον χώρο της τέχνης με όλα τα συνταρακτικά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Βεβαίως το γεγονός πως έχει διαμορφωθεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον για να κατονομαστούν θύτες και αδικήματα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει με όρους κλειδαρότρυπας. Κάτι τέτοιο, αν θέλετε, θα αδυνάτιζε το όλον ρεύμα που ακριβώς η στοχοθεσία και η λογική του είναι «όλα στο φως» με τεκμηρίωση και γενναιότητα για τα δικαιώματα των ανθρώπων.

Η ουσία της όλης κίνησης είναι επίσης πως η πολιτεία και οι θεσμοί της πρέπει να συγχρονιστούν με τις καταγγελίες και η επόμενη ημέρα να είναι πιο φωτεινή στις σχέσεις των πολιτών, έμφυλες ή επαγγελματικές. Αλλιώς η γενναιότητα αυτών που μιλούν με θάρρος για περιστατικά παρενόχλησης ή κακοποίησης θα κινδυνεύσει να μείνει εν κενώ και να μην λειτουργήσει προωθητικά σε μια κοινωνία όπου κάθε τέτοιο φαινόμενο βίας θα πρέπει να είναι ένα κακό παρελθόν.