Η ζωή μου δεν θα ήταν η ίδια, αν δεν είχα αυτή την εξαιρετικά ανεπτυγμένη σχέση με τα όνειρα που βλέπω. Για παράδειγμα, θυμάμαι με πολλές λεπτομέρειες ένα όνειρο που έβλεπα επαναληπτικά σε ηλικία περίπου τεσσάρων ετών – έναν λυκάνθρωπο σε ένα πάρκινγκ. Ηταν ψηλός, σε σώμα άντρα, με καμηλό καπαρντίνα, ρεπούμπλικα, σηκωμένο γιακά και κεφάλι λύκου. Το στόμα ήταν μισάνοιχτο και μια ροζ γλώσσα αχνοφαινόταν να ξεκουράζεται απειλητικά ανάμεσα στα κατάλευκα δόντια του. Ηταν ο πρώτος μου εφιάλτης. Από τότε θυμάμαι έντονα πάρα πολλά όνειρα που έχω δει σε όλη μου τη ζωή, σε κάποιες, ταραγμένες περιόδους, μάλιστα, τα καταγράφω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μορφή της μητέρας μου σε ένα όνειρο που είδα όταν σπούδαζα στη Μόσχα και εκείνη ήταν βαριά άρρωστη πια, στην Αθήνα. Στεκόταν νέα, πανέμορφη αλλά μελαγχολική στο θέατρο του σχολείου μου, εκεί όπου συχνά έκαναν πρόβες με το Αμφι-Θέατρο τα καλοκαίρια, φορώντας ένα κυπαρισσί πουλόβερ. Η συνταρακτική αγκαλιά του χρώματος την κρατούσε αλλά και την έπνιγε ταυτόχρονα. Δεν συνέβαινε τίποτα – απλώς στεκόταν εκεί και με κοιτούσε. Ξύπνησα και ήξερα ότι το τέλος ήταν κοντά… Μου πήρε μέρες να συνέλθω. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν ένα όνειρο με ταράξει. Το κουβαλάω μέσα μου για ώρες, μπορεί και μέρες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ