Απαξίωση

Για έναν πολιτικό που έχει περάσει πολλές ώρες στα άδυτα κομματικού επιτελείου, ο νεοδημοκράτης κατέφυγε στην πιο ενδεδειγμένη λύση. Στην επιθετική άμυνα που τονώνει το φρόνημα του γαλάζιου ακροατηρίου σε μια δύσκολη για την κυβέρνηση στιγμή και σπέρνει αμφιβολίες για τη ευχέρεια των αντιπάλων να υποδύονται τους άμεμπτους κατηγόρους στο μετριοπαθές κοινό. Ωστόσο, ο υπό συζήτηση ελιγμός έχει ένα μειονέκτημα: ενδέχεται να ενισχύσει μια βλαβερή για το σύνολο του πολιτικού συστήματος πεποίθηση της κοινής γνώμης, εκείνη που συνοψίζεται στη φράση «όλοι ίδιοι είναι». Οι αντιπαραθέσεις για ποδηλατάδες, εξοχικά ή τραπεζώματα μπορεί να φέρνουν κάποια πρόσκαιρα οφέλη, να δίνουν επιχειρήματα για τους τσακωμούς στα ψηφιακά πια καφενεία. Καταλήγουν όμως τις περισσότερες φορές να απαξιώνουν τους εμπλεκομένους στα μάτια των ψηφοφόρων – τα τελευταία μνημονιακά χρόνια το επιβεβαιώνουν, όπως και τα ποσοστά, εκλογικά ή δημοσκοπικά, όσων πολιτεύονται έτσι. Ο κίνδυνος για μια τέτοια εξέλιξη μεγαλώνει όταν οι κομματικοί τακτικισμοί αγνοούν τις συνθήκες. Οταν, π.χ., παραβλέπουν αυτά που πραγματικά απασχολούν τους πολίτες, σαν τους οικονομικούς και ψυχολογικούς τους φόβους μπροστά στο τρίτο λοκντάουν.