Μερικές φορές έχει κανείς την αίσθηση ότι είναι ευκολότερο να καταλάβει την… κβαντομηχανική παρά το κυπριακό πρόβλημα και τους βυζαντινισμούς που το περιβάλλουν. Να καταλάβει γιατί εδώ και δεκαετίες, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες, δεν μπορέσαμε να φθάσουμε στη λύση, αν και φθάσαμε τόσο κοντά. Οι ευθύνες όλων των πλευρών είναι τεράστιες για την αποτυχία αυτή. Τώρα πρόκειται να ξεκινήσει μία ακόμη προσπάθεια για την επίτευξη λύσης με τη σύγκληση της άτυπης πενταμερούς διάσκεψης στη Ν. Υόρκη από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Αντ. Γκουτέρες (μετά την αδράνεια των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά – Ιούλιος 2017). Αλλά τώρα κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει ριζικά τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη στάση της τουρκοκυπριακής κοινότητας ή καλύτερα της ηγεσίας της, προέδρου Ερσίν Τατάρ, και της Αγκυρας. Επειτα από πολλές δεκαετίες (από το 1977) εγκαταλείπουν τη φόρμουλα της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) υπέρ της λύσης των δύο κρατών ή, με άλλα λόγια, υπέρ της διχοτόμησης του νησιού. Πρόκειται στην ουσία για μη λύση αλλά για νομιμοποίηση τετελεσμένων. Η ελληνική πλευρά (Λευκωσία και Αθήνα) παραμένουν, και ορθώς, υπέρ του προτύπου της ΔΔΟ ως της επιθυμητής λύσης, θέση που επιβεβαιώθηκε και με την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Λευκωσία (αν και κάποια στιγμή φαίνεται ότι η Λευκωσία «έπαιξε» με το ενδεχόμενο της λύσης των δύο κρατών!). Η λύση των δύο κρατών έρχεται σε πλήρη αντίθεση τόσο με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ όσο και με τις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Και ειδικά η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την απόρριψη της λύσης των δύο κρατών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή