Αρκετά μαλώσαμε

Δεν είναι κακό να έχεις κουραστεί από την πανδημία. Ορίστε, το είπα και ξαλάφρωσα. Δεν είναι κακό να έχεις σιχαθεί τα lockdown, να αποζητάς διακαώς λίγη κοινωνικότητα, να πιεις καφέ, να φας έξω, να πας σε ένα μπαρ. Δεν είναι ντροπή να σιχάθηκες πια να σαπίζεις ανάμεσα σε έναν καναπέ κι ένα κρεβάτι, να μην αντέχεις πια τη δουλειά από το σπίτι. Δεν πρέπει να νιώθεις αποσυνάγωγος αν δεν θες άλλο να κυκλοφορείς με τις φόρμες και να παθαίνεις κρίσεις άγχους μες στην κουζίνα σου. Δεν είναι επιλήψιμο ο άνθρωπος να θέλει την ελευθερία του, το αντίθετο θα ήταν ανησυχητικό. Βλέπετε, η κόπωση από την πανδημία δεν είναι μια ανακάλυψη ή ένα επιχείρημα των ανεύθυνων, είναι μια απολύτως πραγματική κατάσταση, όπως πραγματικό φαινόμενο είναι κι η συνήθεια της ύπαρξης του κινδύνου, που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους πιο χαλαρούς έως και απρόσεκτους. Είναι μια ανθρώπινη κατάσταση που πρέπει κι αυτή να τη δούμε κατάματα. Ζούμε έναν χρόνο πια με την πανδημία κι αφού τσακωθήκαμε μεταξύ μας για το αν και πώς και πόσο πρέπει να τηρούμε τα μέτρα, πρέπει να μπορούμε κιόλας να τα πούμε αυτά χωρίς να μαλώνει ο ένας τον άλλον. Διότι, ναι, ζούμε έναν χρόνο μαλώνοντας, μέσα σε μια ειδική συνθήκη που η ανάσα του ενός μπορεί να απειλεί την ύπαρξη του άλλου, μέσα σε μια περίοδο με ανθρώπους να πεθαίνουν, ανθρώπους να πενθούν, ανθρώπους να αγωνιούν μόνοι μέσα σε Εντατικές.