NON PAPER

Η δημοσιογραφία και η Μπερλίνα

Πολλά ακούμε τις τελευταίες μέρες περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ειδικά μάλιστα από φίλους και παρατρεχάμενους της παράταξης που, όταν συγκυβερνούσε με το κόμμα του Πάνου Καμμένου, είχε σηκώσει υπέρ πάντων αγώνα να χειραγωγήσει, να φιμώσει, να κλείσει εφημερίδες και κανάλια που βάφτιζε «εχθρούς». Λοιπόν, για να εξηγούμαστε. Ενας δημοσιογράφος, στο πλαίσιο της δουλειάς του, μπορεί να μιλάει και να αντλεί πληροφορίες για ό,τι θέλει, από όποιον θέλει. Από τον φίλο του, από έναν άγνωστο στον δρόμο, από αυτόν που ζυγίζει τα φρούτα στο σουπερμάρκετ, από τον ταξιτζή, από τη θεία του στο χωριό. Αυτό όμως που δημοσιεύει πρέπει να είναι τσεκαρισμένο. Αν είναι ανεπίσημη πληροφορία από ανεπίσημη πηγή, το λέει εξαρχής και δεν την παρουσιάζει ως γεγονός. Τα «κάποιος μου είπε κάτι που του είπε κάποιος που κάτι άκουσε» δεν λέγεται δημοσιογραφία, λέγεται Μπερλίνα. Ξέρετε, εκείνο το παλιό παιχνίδι που ούτε εγώ δεν έχω προλάβει καλά καλά: «Καλησπέρα σας, κυρία Μπερλίνα, πέρασα από το παζάρι και άκουσα πολλά για εσάς».