Αξία στο τίποτα

Ο βορβορώδης κόσμος που αναδείχθηκε στις τάξεις της υποκριτικής τέχνης έχει μια θεμελιακή διάσταση που παραμένει στο απυρόβλητο. Η συζήτηση έχει επικεντρωθεί στην περιπτωσιολογία, φτάνοντας συχνά σε επίπεδα κλειδαρότρυπας. Δεν έχει καταπιαστεί με το πώς πολλοί καταγγελλόμενοι έγιναν «σημαντικοί». Αυτό έχει πρωταρχική σημασία για τα όσα συνέβησαν. Αν δεν είχαν δημοφιλία και δύναμη, δεν θα είχαν τρόπο να διαπράξουν τέτοια εγκλήματα, θεωρώντας δεδομένο ότι μπορούν να φέρονται σε ανθρώπους σαν σε αντικείμενα, στη λογική της εκπόρνευσης. Γιατί δεν είναι μόνο τα εγκλήματα. Είναι και η λογική τους. Τι τους έδωσε τέτοια δύναμη; Τι τους εξασφάλισε τέτοια κτηνώδη επιρροή να λειτουργούν έτσι; Είναι η θέση ισχύος που η ίδια η κοινωνία απλόχερα και εύκολα τους εξασφάλισε κυρίως για έναν και μοναδικό λόγο: ότι είχαν αναγνωρισιμότητα μέσα από την τηλεόραση. Δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο για να αναχθούν σε ένα είδος κάλπικων «ταγών» της τέχνης, σε ένα έλος, με αξία το τίποτα.