Το εμβόλιο κι ο «Κανένας»

Οσο ο εμβολιασμός παλινωδεί και δεν εξελίσσεται γραμμικά, όλο και πιο πολύ μοιάζει με διακεκομμένη συνουσία. Τι θα γίνει τελικά, μπαμπάκο; Θα ζήσω ή θα πάω πλυντήριο; Οποια διαδικασία κι αν ακολουθήσει κανείς, στην πλειονότητά μας είμαστε προϊόντα της τύχης και του timing. Να σαν κι αυτή την ηλικιακή τρύπα που άνοιξε αίφνης μεταξύ γενιάς της Pfizer και γενιάς της Astra Zeneca, να πέσουμε στο κενό εμείς οι διά βίου αγέννητοι. Κάθισα και το υπολόγισα και βρήκα ότι , πέντε πάνω – πέντε κάτω, στην ίδια χαραμάδα, στην ίδια ιστορική αποσιώπηση πέφτουμε πάντα όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι. Επί χούντας εντεκάχρονοι, αμελητέοι της Ιστορίας, επί κορωνοϊού αγνοούμενοι της άυλης συνταγογράφησης, πώς να τα έχεις ύστερα καλά με τον εαυτό σου που έβλεπε μια ζωή την Ιστορία να περνά χωρίς να σου κάνει έστω ένα νεύμα, να φουσκώσει λίγο η προσωπικότητά σου από τις προσχώσεις, από τη φερτή ύλη που σε νομιμοποιεί να ανήκεις στη γενιά του Πολυτεχνείου ή στη γενιά της Μεταπολίτευσης και ως τέτοιος να καταγράφεσαι;