Η γενιά του 1930, που κατέθεσε την πνευματική της παρουσία σε δύσκολες εποχές για τον λαό μας και την πολιτική του οικοδομή, εμφανίστηκε, κυρίως, μετά την καταστροφή των πανάρχαιων κοιτίδων της ιστορίας μας στη Μικρά Ασία και, συνάμα, ήρθε αντιμέτωπη με μια πολιτική διαπάλη επανειλημμένων πραξικοπημάτων, της βραχύβιας δημοκρατίας και, σε διεθνές επίπεδο, της ανόδου των ευρωπαϊκών κρατών του φασισμού, του ναζισμού και του σταλινικού μορφώματος. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο το γεγονός πως όλοι οι μετέχοντες σε αυτήν την άτυπη, αλλά πνευματικά αλληλέγγυα ομάδα διανοουμένων λειτούργησαν σαν δάσκαλοι του γένους, δηλαδή μεταφέροντες τα ευρωπαϊκά λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, θεατρικά, εικαστικά και μουσικά επιτεύγματα ως μορφή και περιεχόμενο, αλλά ενταγμένα στην πνευματική, ιστορική κολυμπήθρα της ελληνικής ιθαγενούς μορφολογίας και ιδεολογίας. Ηταν το γνωστό, και συχνά παρεξηγημένο, κίνημα της Ελληνικότητας, όταν στην Ισπανία, παράλληλα, ανδρωνόταν η Ισπανιδάδ του Λόρκα, του Ουναμούνο, του Νταλί, του ΝτεΦάλια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή