Οι «δικοί μας» και οι «δικοί σας»

^«Μπορεί να είναι καθάρματα, αλλά είναι δικά μας καθάρματα»… Μια από τις φράσεις ακραίου πολιτικού αμοραλισμού, η οποία αποδίδεται στον Ρούζβελτ (κατά άλλους στον Λίντον Τζόνσον), επανήλθε ως λογική αυτές τις ημέρες με την τροπή που τείνει να πάρει στον δημόσιο διάλογο η υπόθεση με τις καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, κακοποιητικές συμπεριφορές, ακόμα και βιασμούς. Κέντρα εξουσίας, δημοσιολόγοι ή ανώνυμα τρολ επιχειρούν να πολιτικοποιήσουν και να προσδώσουν κομματική χροιά στις αυθόρμητες εξομολογήσεις θυμάτων.  Οι καταγγελλόμενοι τείνουν να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως οντότητες, αλλά ως «εκλεκτοί κομμάτων». Ο Χ δεν είναι σκηνοθέτης, αλλά «ο διορισμένος από την κυβέρνηση». Μια μεθοδευμένη απόπειρα αποκόμισης πολιτικού κεφαλαίου από τον ανθρώπινο πόνο, η οποία εντέλει λειτουργεί αποτρεπτικά για οποιαδήποτε αποκάλυψη. Μέσα σε κλίμα πολιτικής πόλωσης τα θύματα αποθαρρύνονται τελικά να μιλήσουν, γνωρίζοντας ότι ενδεχόμενη καταγγελία τους θα τους καταστήσει πιόνι στην πολιτική σκακιέρα και το τραύμα τους θα αποτελεί εφεξής αντικείμενο κόντρας ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Και ίσως αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο. Στις καταγγελίες για σεξουαλική βία, επαγγελματικό bullying ή κακοποιητικές συμπεριφορές δεν μπορεί και δεν είναι δυνατόν να μπαίνει πρόσημο. Διότι εάν ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι «διορισμένος πρόεδρος του Εθνικού από τον Κυριάκο Μητσοτάκη», τότε ο Παύλος Χαϊκάλης είναι ο υφυπουργός Εργασίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ο Γιώργος Κιμούλης το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ στην επιτροπή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, διορισμένος πρόεδρος του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και πρωταγωνιστής της καμπάνιας της Ρένας Δούρου. Αχρείαστες υπενθυμίσεις και άτοπες με το θέμα συσχετίσεις, που ορθώς δεν έγιναν όταν ξεχύθηκε το ποτάμι των καταγγελιών.