Ο Σούπερ Μάριο δεν κέρδισε τον χαρακτηρισμό τυχαία. Του αποδόθηκε γιατί έδειξε ότι ήταν διατεθειμένος να σώσει το ευρώ. Από το νέο του πόστο, από το γραφείο του στο Παλάτσο Κίτζι, ο Ντράγκι έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί η ευκαιρία που ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος ψάχνει από την κρίση χρέους κι έπειτα προκειμένου να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους με τους οποίους παίζεται το ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Για πολλούς ξένους αναλυτές η πρωθυπουργία του – που προς το παρόν έχει γίνει αποδεκτή στο εσωτερικό της Ιταλίας με ανακούφιση, όπως μαρτυρούν τα υψηλά ποσοστά αποδοχής του από την κοινή γνώμη – θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια σημαντική στροφή και στην πορεία της ΕΕ.

Εχουν δίκιο. Αν εκείνος κατορθώσει να προωθήσει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην τρίτη σημαντικότερη ευρωπαϊκή οικονομία χάρη στα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης, εργαλεία σαν κι αυτό θα αποκτήσουν ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση παντού στην Ευρώπη. Σε μια τέτοια περίπτωση τα μπαζούκας θα βγουν πολύ ευκολότερα – και γρηγορότερα – σε μια μελλοντική κρίση. Αλλά η επιρροή του ίσως δεν σταματήσει εκεί.

Εφόσον πετύχει να αλλάξει τη χώρα του με ευρωπαϊκούς πόρους, δίνει σε όλους τους Νότιους ένα ακλόνητο επιχείρημα στη συζήτηση για τους κοινούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας της Ενωσης. Το επιχείρημα ότι η λιτότητα δεν είναι η λύση σε κάθε οικονομικό πρόβλημα, ενώ μια στρατηγική σημαντικών δημόσιων επενδύσεων στον τομέα της τεχνολογίας και στην πράσινη μετάβαση είναι.

Ο Μάριο Ντράγκι, λοιπόν, πείθοντας τον ολιγαρκή Βορά ότι σφάλλει όταν πιστεύει πως τα χρήματά του χάνονται στον σπάταλο Νότο, θα κάνει παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται για τους ευρωπαίους γείτονές του.