Από τη σχολή ακόμα, μια φράση του Τσέχοφ από τον «Ιβάνοφ» με είχε πάρει αγκαλιά και δεν έλεγε να μ’ αφήσει. Φορές, με έπνιγε. Αλλες, με γέμιζε φτερά. Τις περισσότερες, ερχότανε απρόσκλητη και κόλλαγε στον νου μηχανικά σαν χιώτικη μαστίχα. Την έλεγε ο Χορν, που έπαιζε τον ήρωα, στον γιατρό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή