Το πεύκο

Εξω από το σπίτι που μένω βρίσκεται ένα πεύκο. Ωραίο, μεγάλο πεύκο, με πυκνά κλαριά, που όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι και το κοιτάζεις από χαμηλά, με φόντο τον ουρανό, σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι ζεις στην εξοχή. Οταν χιόνισε, το πεύκο βάρυνε. Βάρυνε πολύ. Και όπως συνέβη με πολλά άλλα πεύκα όπου χιονίζει, από το βάρος του χιονιού κάποια κλαριά δεν άντεξαν. Εσπασαν. Ορισμένα, μικρά, έπεσαν – και ευτυχώς, δεν ήταν από κάτω κανείς. Ορισμένα άλλα όμως, μεγάλα κούτσουρα, σπασμένα ή έτοιμα να καταρρεύσουν, παραμένουν μπλεγμένα στα φύλλα του πεύκου. Αν δεν τα κρατήσουν τα φύλλα ή αν στο μεταξύ φυσήξει ένα αεράκι, θα καταρρεύσουν. Και δεν γίνεται να τα τραβήξω από το μπαλκόνι, είναι τεράστια και βαριά – άσε που μπορεί να μπλέξω, επειδή απαγορεύεται να πειράζει κανείς τα δέντρα αν δεν είναι η δουλειά του.