Από τα πρώτα κιόλας πλάνα η νοσταλγία σε τραβάει από το μανίκι. Ενα πικάπ (για τους κάτω των 30 ετών μουσειακό αντικείμενο), ένας δίσκος 33 στροφών, η φωνή της Βέμπο που τραγουδά για μια «Καινούργια ζωή». Σε δύο παράλληλα σκηνικά που «μυρίζουν» αναμνήσεις, η Μάρω Κοντού και ο Γιώργος Κωνσταντίνου ετοιμάζονται. Με εκείνη την προσήλωση  που χαρακτηρίζει αυτούς που διατηρούν τις μικρές ιεροτελεστίες της καθημερινότητας. Το φόρεμα, το κοστούμι, η ασορτί γραβάτα, το ταιριαστό μαντίλι. Το επόμενο πρωί ντύνονται με φροντίδα (και κάτι σαν υποφώσκουσα τρυφερότητα), λες και πρόκειται να συναντήσουν έναν παλιό έρωτα. Ή μια «καινούργια ζωή». Πριν φύγει από το σπίτι ο Κωνσταντίνου ψάχνει «το καπελάκι του» – όχι, τη μάσκα του. Και τότε, αναδύεται η δύναμη της μυθολογίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ο «Αντωνάκης» και η «Ελενίτσα» από την ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» σαν να διέτρεξαν σε μια στιγμή την απόσταση από τη μικροαστική γειτονιά του 1965 έως τη σύγχρονη Αθήνα του κορωνοϊού. Και έδωσαν ραντεβού για εμβολιασμό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή