Ο Ταγίπ Ερντογάν κυβερνά δεκαεννέα περίπου χρόνια την Τουρκία έχοντας αλώσει τον δημόσιό της χώρο. Το 2016 οι εξουσίες συγκεντρώθηκαν στα χέρια ενός. Και ενώ ο στρατός ήταν ο βασικός στόχος του, υπουργό Αμυνας τοποθέτησε τον πιστό του Χουλουσί Ακάρ προβάλλοντας και πάλι το στράτευμα ως στυλοβάτη του καθεστώτος. Οπως τότε που ο στρατός καθησύχαζε τη Δύση για την πρόσδεση της Αγκυρας στο άρμα της και η Τουρκία εμφανιζόταν ως υπόδειγμα δημοκρατικού κράτους με μουσουλμανικό πληθυσμό που ο στρατός διασφάλιζε τη μη διολίσθηση σε καθεστώς ισλαμιστικού ολοκληρωτισμού. Ομως τα πράγματα και η εικόνα του «μοντέλου δημοκρατικού μουσουλμανικού κράτους» δεν εξελίχθηκαν όπως προσδοκούσαν Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Ο «πιστός σύμμαχος» παγίωσε την εικόνα του ικανού να καταστρέψει τους αρμούς της συμμαχίας και να ανοίξει επικίνδυνες ατραπούς που θα οδηγούσαν τρίτους – με πρώτους τους Ρώσους – να απλωθούν όχι μόνο στη Συρία αλλά κυρίως στη Μεσόγειο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή