Κοινωνία με σάπια πόδια

Ωραία. Κάναμε τη δίκη, βγάλαμε αποτέλεσμα, είναι καταδικαστικό, άντε να τελειώνουμε με τον κατηγορούμενο, διότι έχουμε και άλλες δουλειές να κάνουμε. Τι; Οχι; Ε μα πώς. Αυτό το τομάρι έχει βιάσει, βιαιοπραγήσει, εξοντώσει ψυχικά νεαρά αγόρια, διότι είναι ένας άρρωστος και τίποτε περισσότερο, τον οποίο δυστυχώς οι κυβερνώντες δεν τον κατάλαβαν έγκαιρα και τώρα απολογούνται συνεχώς. Οπου σταθείς κι όπου διαβείς (από τον ηλεκτρονικό, και όχι μόνο, και τον έντυπο Τύπο) ο Λιγνάδης είναι έτοιμος να υποστεί ό,τι πάθαιναν και οι μάγισσες του Μεσαίωνα: να καεί στην πυρά για να εξευμενιστεί ένα πλήθος που ανατριχιάζει, «τσ… τσ… τσ… καλέ συνέβαιναν τέτοια πράγματα στο θέατρο». Ναι, συνέβαιναν, αλλά εσύ διάβαζες τα lifestyle περιοδικά όπου οι ίδιοι αυτοί τύποι, και αν όχι οι ίδιοι, άλλοι σαν κι αυτούς ή τους φίλους του, δήλωναν πομπωδώς «περνάμε πολύ καλά στα παρασκήνια, και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Εμ απ’ ό,τι φαίνεται δεν πέρναγαν και πολύ καλά στα παρασκήνια, και αυτό τώρα βγαίνει προς τα έξω. Και βρωμάει. Ζέχνει. Και βγαίνουν και φρικαλεότητες, για βιασμούς και άλλα πολλά, και τρελαίνεσαι που έχεις και εσύ παιδιά, που έχουν και αυτά τα παιδιά όνειρα, και τρέμεις ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί ο «επιτήδειος» κύριος Λιγνάδης και θα τα εκμεταλλευτεί.