Ειδικές αποστολές

Ας είμαστε ειλικρινείς: Ποιος θα μπορούσε να ψάξει σε σκοτεινούς διαδρόμους ενάμιση χρόνο νωρίτερα για να αμφισβητήσει τον Δημήτρη Λιγνάδη; Στο απαιτούμενο θεσμικό πλαίσιο, το κατάλευκο ποινικό μητρώο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εμπόδιο για την προώθηση στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο. Και η αλήθεια είναι ότι, από όλους εκείνους που σήμερα λένε ότι γνώριζαν, εκείνη την ώρα κανείς δεν μίλησε. Ούτε καν υπαινιγμοί και ανώνυμα σχόλια στο Διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια δεν διατυπώθηκαν – που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια κινητοποίηση και να δημιουργήσουν αναχώματα. Απεναντίας, όλοι, από παντού, φρόντιζαν να φαίνονται όσο καλύτερα γινόταν στα φωτογραφικά ενσταντανέ από παραστάσεις και εκδηλώσεις. Προφανώς και γνώριζαν αρκετοί – πρωτίστως τα θύματα σε αυτή τη δυσώδη υπόθεση. Η εξήγηση, ωστόσο, ότι τα στόματα παρέμεναν ερμητικά κλειστά επειδή η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη επέβαλε μια γενικευμένη σιωπή, δεν πείθει ούτε καν αυτούς που την επικαλούνται. Εάν τα θύματα, τότε και νωρίτερα, δεν μπορούσαν να βγουν στο προσκήνιο, η Κουμουνδούρου γιατί δεν ακολούθησε διαφορετικό δρόμο; Απλούστατα, επειδή ακόμη κι αν ιδιωτικώς γίνονταν συζητήσεις, το ζήτημα Λιγνάδη περιοριζόταν στο πλαίσιο της ιδιωτικότητας – και μιας ιδιαιτερότητας που πολλοί τη συνέδεαν με τα ατομικά δικαιώματα. Ο Λιγνάδης δεν ήταν μόνον ένα golden boy στον χώρο του θεάτρου, αλλά απολάμβανε ένα κύρος που ενίσχυε την εξουσιαστική θέση του. Ακόμη και πριν βρεθεί στο τιμόνι του Εθνικού.