Εναν χρόνο μετά

Τέτοιες μέρες ακριβώς ήταν. Το θυμάμαι εκείνο το βράδυ που έβαλα το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μου επιστρέφοντας, για τελευταία φορά, από την κανονικότητα. Κρέμασα το παλτό μου, έβγαλα τα παπούτσια μου, γδύθηκα, ξεβάφτηκα, είδα λίγο τηλεόραση κι έπεσα να κοιμηθώ χωρίς να φαντάζομαι τη συμβολικότητα που θα αποκτούσαν στο μέλλον αυτές οι ρουτινιάρικες κινήσεις. Πού να ήξερα ότι θα ήταν η αυλαία σε ό,τι είχα, έως τότε, στο μυαλό μου, ως το αυτονόητο της καθημερινότητάς μου; (Αλίμονο αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων την κατάρρευση των αυτονόητων, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε μέρα).