Βγήκα για τον καθημερινό περίπατο. Βρέθηκα πάλι να γυρνάω σαν την άδικη κατάρα τετράγωνο το τετράγωνο, βλέποντας και δεν βλέποντας, περπατώντας κι όμως σαν ακίνητος. Κόντρα στον ήλιο κι αφημένος σε σκέψεις τυχαίες, ό,τι να ‘ναι, βλέπω να έρχεται μια γυναίκα που ήτανε δύο. Πρέπει μάλλον να κοιτάξω τον αστιγματισμό μου αλλιώς δεν εξηγείται. Κι όσο πλησίαζαν τόσο πιο δυο γίνονταν, μέχρι που φτάνοντας σε απόσταση covid ασφαλείας δέησα να καταλάβω. Είχαν ντυθεί αδελφές. Ετσι λέγαμε στα χρόνια μου στη Σαλαμίνα. «Τις είδες η Φούλα και η Ορσαλία σήμερα ντυθήκαν αδερφές». Ητανε πολύ της μόδας τότε, δυο φίλες να ντύνονταν με τα ίδια φορέματα, ίδια τσάντα παπούτσι ασορτί και πέρα δώθε την Κυριακή στην παραλία. Μια παραλία ατέλειωτη με σειρά τα καφενεία, τραπεζάκια μέχρι το κύμα, καθένα με το φωνογράφο του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή