Η ποίηση ως ξόρκι

Αυτές τις εποχές του εγκλεισμού επιστρέφει κανείς στις μεγάλες αγάπες της νιότης, τότε που η αγωνία για την ύπαρξη, τη διαδρομή του βίου που ανοιγόταν ως μια σκοτεινή στοά που έπρεπε να διασχίσεις, ήταν οι καθημερινές έγνοιες και οι μόνιμες απορίες σχετικά με το πώς και πού και γιατί έπρεπε να επιλέξεις τούτο ή το άλλο, σκοτεινό πάντα, διάσελο ή τούνελ. Κι αυτές οι αγάπες ήταν η μεγάλη λογοτεχνία, η μεγάλη μουσική, η μεγάλη τέχνη η εικαστική και, βέβαια, οι μεγάλες καταθέσεις του θεάτρου και του σινεμά. Οι συνθήκες που μεγάλωσε η γενιά μου, και ιδιαίτερα όσοι από τη γενιά μου μεγαλώσαμε σε δίσεκτους καιρούς στην επαρχία, χωρίς βιβλιοθήκες, χωρίς θέατρο, με σπάνιες κινηματογραφικές εμπειρίες, χωρίς ορχήστρες και χωρίς ευχέρεια δισκογραφικής ενημέρωσης, πλην ευτυχώς ενός πολιτιστικού ραδιοφώνου, η μόνη καταφυγή ήταν η λογοτεχνία και, κυρίως, η νεοελληνική, λογοτεχνική πλούσια παραγωγή. Κάτι που λείπει εντελώς σήμερα, και θα το εξηγήσω.