Στο πλαίσιο της επανακαταβύθισης σε εφηβικά και άλλα παλαιά αναγνώσματα, για την οποία έγραφα το προηγούμενο Σάββατο, ξανάπιασα και τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Οχι τόσο για την πασίγνωστη πλοκή της βέβαια, όσο για να απολαύσω κάποιες γλωσσικές ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες, εξόχως γοητευτικές, αλλά και πολύτιμες για τη συλλογή κάθε καλού «γλωσσοπερίεργου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή