«Αριστοι» επαγγελματίες, ανεπαρκείς άνθρωποι

Σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, υπάρχουν δύο κατηγορίες αρίστων: Από τη μια, εκείνοι που καταξιώνονται σταδιακά χάρη στο έργο τους και παραμένουν σπουδαίοι χάρη στη σεμνότητα και την κοινωνική τους ευαισθησία· κι από την άλλη, εκείνοι που επίσης αναδεικνύονται αρχικά χάρη στη δουλειά τους, αλλά που εγκαθίστανται σε μια επίπλαστη «κορυφή» χάρη στην ικανότητά τους να χειραγωγούν ανθρώπους, να κατευθύνουν απόψεις και με κάποιον τρόπο να συντηρούν έναν μύθο «αυθεντίας» γύρω από το πρόσωπό τους. Οι πρώτοι συνήθως δεν ομολογούν ότι είναι σπουδαίοι· ούτε καν το αναγνωρίζουν – στην καλύτερη περίπτωση, απλώς αποδέχονται διακριτικά τον χαρακτηρισμό που τους έχει αποδώσει το κοινωνικό σύνολο. Οι δεύτεροι έχουν αποφασίσει οι ίδιοι ότι είναι «σπουδαίοι», προτού τους αποδοθεί κοινωνικά ο χαρακτηρισμός· ορμώμενοι μάλλον από αισθήματα ναρκισσισμού, εν πολλοίς αυτοανακηρύσσονται «άριστοι» και, με μεθόδους αμφίβολης ενίοτε πρόθεσης, καταφέρνουν να διατηρήσουν τον εαυτό τους σε μια «διακεκριμένη» θέση. Αυτή δε η αυτοανακήρυξή τους θα ήταν μια απλή γραφικότητα, εάν δεν ανατροφοδοτούνταν διαρκώς από ένα σύστημα που σκοπό έχει να βοηθά τέτοιους ανθρώπους – ανθρώπους που το ίδιο άλλωστε δημιουργεί – να παραμένουν στην επιφάνεια, ώστε σε αντάλλαγμα να το υποθάλπουν για να συνεχίσει να υπάρχει.