Η σιωπή και τα πνιγμένα όνειρα

Η σιωπή και τα πνιγμένα όνειρα

Ολοι γνώριζαν, δηλαδή τι γνώριζαν; Κάτι είχε πάρει το αφτί τους, κάποιος, βρε παιδί μου, τους είχε ενημερώσει, κι ύστερα ήταν και κάποιος άλλος που κάπου κάτι είπε, καταλαβαίνεις πώς γίνονται αυτά. Επειτα άμα δεν έχει γίνει κάτι μπροστά σου, μπορείς να πεις; Δεν μπορείς. Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, και «αυτό», άρχισε να γίνεται συνήθεια, νόμος, αρχή και κανόνας. Αν θέλεις να πας μπροστά στο θέατρο, και από κρεβάτια θα περάσεις, και κώλο θα στήσεις που λέει ο λόγος – το ‘λεγε ο «νόμος», ο «κανόνας», η «αρχή», που ήταν και βασική. Και κανείς δεν μίλησε. Τότε που έπρεπε. Τότε και εκεί. Μήπως και γλιτώσει κανένα παιδί στη συνέχεια, κανένα κορίτσι, που το ‘χε ονειρευτεί από μικρό πως θα γίνει μια «Βουγιουκλάκη», μια «Τζένη Καρέζη», μια «Ζωή Λάσκαρη».