Ξεκίνηµα της δεκαετίας του ’50 και στους τοίχους των νεοκλασικών του Μεταξουργείου φρέσκα τα σημάδια της εμφύλιας σύρραξης. Μια βαριά σκιά κάθεται πάνω από την πόλη και γκριζάρει ανθρώπους, συνήθειες, επικοινωνίες, τον ίδιο τον τρόπο ζωής. Μια καχυποψία βασιλεύει στις σχέσεις, κι έχουμε μάθει σιγά σιγά να κρυβόμαστε ο ένας από τον άλλον. Σε όλη αυτή την παράκρουση, που δεν τολμάει αριστερός να επισκεφθεί σπίτι δεξιού, και που τα καφενεία, ακόμα και τα ταβερνάκια, μπαίνουν στη λογική του μπλε και του κόκκινου, υπάρχει ένας χώρος που ανταμώνουμε, μιλάμε, χαιρόμαστε, ένας χώρος που ξαναβρίσκουμε ο ένας τον άλλον. Είναι τις Κυριακές τα απογεύματα το γήπεδο της Λεωφόρου. Εκεί, στη χαρά του παιχνιδιού, ξεχνιούνται και ο Μαρξ που τον έφαγε η σαρξ, και ο Γεώργιος, κι ο Βελουχιώτης, και ο στρατάρχης ο Παπάγος. Εκεί βασιλεύει η λαχτάρα για μπάλα και ομαδάρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή