Η επένδυση στη λήθη

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κυβέρνηση θα πληρώσει κομμάτι τις δικαστικές περιπέτειες του Δημήτρη Λιγνάδη, που η ίδια διάλεξε για διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Η ιστορία σόκαρε πολύ κόσμο, που πραγματικά «δεν ήξερε». Ολες αυτές τις μέρες ακούω κυβερνητικούς παράγοντες που ρωτάνε όσους ισχυρίζονται πως κάτι γνώριζαν γιατί δεν μιλούσαν. Οντως η σιωπή στην προκειμένη περίπτωση είναι καταδικαστέα – ειδικά αν οι καταγγελίες οδηγήσουν τον σκηνοθέτη σε καταδίκη. Από την άλλη, όμως, η όποια σιωπή όσων συνεργάζονταν με τον Λιγνάδη και σήμερα τον δείχνουν με αποστροφή, δεν ακυρώνει τις ευθύνες μιας κυβερνητικής επιλογής, που αποδείχτηκε καταστροφική. Οποιος διαλέγει στελέχη, οφείλει να γνωρίζει ποιους εμπιστεύεται. Η κυβέρνηση ευθύνεται για μια κακή, όπως αποδείχτηκε, επιλογή ενώ και τα αντανακλαστικά της ήταν και παραμένουν αργά. Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη μπορεί να έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε άλλους τομείς, όμως στην περίπτωση του Λιγνάδη έδωσε δικαιώματα κι έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της. Η ευθύνη της έχει να κάνει με την επιλογή κι όχι με μια κακή συνέντευξη Τύπου. Ακόμα κι αν η Μενδώνη δεν έκανε την τεράστια κουταμάρα να δηλώσει ότι την ξεγέλασε ένας επικίνδυνος άνθρωπος χάρη στην υποκριτική του ικανότητα, πάλι το λάθος της να τον προσλάβει όφειλε να το αποδεχτεί και να υποβάλει την παραίτησή της. Κι ας μη γινόταν αποδεκτή.