Χωρίς παρ’ όλα αυτά να επηρεάσουν τον αρχηγό, ο οποίος την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή απέφυγε να αναφέρει το όνομα του Κουφοντίνα. Εξού κι η αιτία της αλλαγής στάσης ίσως πρέπει να αναζητηθεί σε πιο πεζούς από την ποιότητα της Δημοκρατίας λόγους. Οπως, ας πούμε, στην επικράτηση της πολιτικής εκτίμησης πως οποιαδήποτε εξέλιξη στο διάβημα του τρομοκράτη πλήττει την κυβέρνηση. Είτε εκείνη υποχωρήσει, είτε όχι, οι αριστεροί θα κατορθώσουν να τη στιγματίσουν. Ως χαμένη ή σαν υπεύθυνη. Ακόμη πάντως κι αν πράγματι υπάρχει το κυβερνητικό αδιέξοδο που υπονοεί ο παραπάνω υπολογισμός, αυτό δεν αναιρεί τις επιπτώσεις που θα έχει για τον ΣΥΡΙΖΑ η απάντηση που έδωσε στο δικό του δίλημμα. Γιατί η μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων στην οποία θέλει να βουτήξει σκέφτεται σαν τους συγγενείς των θυμάτων της 17Ν όταν λένε στους υποστηρικτές του «αντί να ζητάτε την υποχώρηση του κράτους, να ζητήσετε από τον δολοφόνο να διακόψει την απεργία πείνας. Το δίκιο του, αν θεωρείτε ότι έχει, ας το βρει στα δικαστήρια». Με άλλα λόγια: η Κουμουνδούρου επέλεξε πάλι μια μάχη που αφορά πολύ λίγους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή