Ανάληψη ευθύνης

Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, Μάρτιο μήνα, δεν θα έλεγα ότι περνούσα ιδιαίτερα ευχάριστα. Ως παρουσιαστής του «1821» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ δεχόμουν διαδικτυακές απειλές σε σχεδόν καθημερινή βάση. Καθώς οι συντριπτικά περισσότερες απειλές ήταν ανώνυμες ή ψευδώνυμες δεν μπορούσα να αξιολογήσω τη σοβαρότητά τους. Πίσω από τους «Μαραθωνομάχους» ή τους «Τριακόσιους του Λεωνίδα» μπορεί να κρυβόταν ένας βαριεστημένος έφηβος που δεν ήθελε να σκοτώσει κανέναν άλλον εκτός από την ώρα του, μια παραστρατιωτική οργάνωση που διψούσε για δημοσιότητα και μεταπήδηση από το περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή (τότε σημειώθηκε και το big bang της Χρυσής Αυγής) ή οποιοσδήποτε άλλος φορέας ατόμων χαμηλής, μετρίας ή υψηλής διαταραχής… Μερικές φορές οι παράπλευρες πληροφορίες που αντλούσα από την απειλή – «την τάδε μέρα και ώρα θα μιλήσει εκεί· πάτε να του δώσετε… συγχαρητήρια» – επέτειναν την ανησυχία μου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εκείνοι γνώριζαν πού και πότε θα εμφανιστώ εγώ, αλλά εγώ δεν γνώριζα πού και πότε θα εμφανιστούν εκείνοι· κάθε απλωμένο χέρι αγνώστου στον δρόμο μπορούσε να επιφυλάσσει μια θερμή χειραψία ή ένα βροντερό χαστούκι. Οι πιο προνοητικοί, μάλιστα (γιατί πέτυχα και τέτοιους) σε προσέγγιζαν με χαμόγελο και, προτού προλάβεις να το ανταποδώσεις αμήχανα,  σε περιέλουζαν με βρισιές.