Πολλοί συγγραφείς ασχολήθηκαν με την ανθρώπινη μωρία – την έλλειψη νοημοσύνης ή την άρνηση χρήσης της. Ο Ερασμος έθεσε τον θεμέλιο λίθο με τη δημοσίευση του δοκιμίου του το 1509, στο οποίο έδωσε ελληνικό τίτλο «Μωρίας εγκώμιον». Αρκετοί ακολούθησαν το παράδειγμά του, όπως ο Σουίφτ, ο Βαλταίρος, ο Φλομπέρ, ο Οργουελ. Ομως, ένας από τους λίγους που ανέλυσε την κοινωνική σημασία της μωρίας ήταν ο κοινωνιολόγος Ευάγγελος Λεμπέσης (1904-1968), στο κλασικό του δοκίμιο «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941). Το έργο αυτό εκτιμάται, κυρίως, ως καταγγελία της αναξιοκρατίας, του ομαδισμού και της κουτοπονηρίας. Ο Λεμπέσης δεν καταφέρεται κατά της ύπαρξης φυσικών βλακών, αλλά κατά της βλακοκρατίας – όπως ονομάζει την ανέλιξη και επικράτησή τους σε πολλούς τομείς. Αναζητεί τη βαθύτερη αιτία της και την αποδίδει σε μια νοοτροπία η οποία είναι διάχυτη στη χώρα μας, που ταυτίζει την ευφυΐα με τη δυνατότητα εξαπάτησης των εντίμων, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο: «ο επιτήδειος και ο απατεών είναι ακριβώς υποδιαιρέσεις του βλακός».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή