«Υπήρξα πάντα ένας ευέλικτος ηθοποιός»

Θα χαρακτηρίζαμε ως τρελό έναν άνθρωπο που πριν από έναν μόλις χρόνο θα μας έλεγε πως για μια συνέντευξη δεν θα είχαμε στη διάθεσή μας για την κάνουμε παρά μόνο το ύπαιθρο και πιο συγκεκριμένα για τη συνέντευξή μας αυτή με τον έξοχο ηθοποιό Νικήτα Τσακίρογλου ένα παγκάκι στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στου Παπάγου. Με τους λιγοστούς περαστικούς αν και η μέρα – ευτυχώς – ήταν ηλιόλουστη να κοιτάνε με περιέργεια δυο ηλικιωμένους ανθρώπους με τον έναν να κρατάει μπροστά στο πρόσωπο ή μάλλον στη μάσκα του άλλου ένα κασετόφωνο και τον δεύτερο να εκπέμπει, παρά τη μάσκα και την τραγιάσκα που φορούσε, με τη στάση του σώματός του αν και καθιστός στο παγκάκι την ευφροσύνη του ανθρώπου που αναπολώντας ξανακερδίζει έναν ανεπίστροφα χαμένο χρόνο. Μια σκηνή όπως βλέποντάς την με τα μάτια ενός περαστικού, άγνωστο γιατί, μας επανέφερε στον νου την παράσταση του «Τέλους του παιχνιδιού» του Μπέκετ πριν από περίπου 40 χρόνια στο Εθνικό Θέατρο. Με τον Αλέξη Μινωτή στον ρόλο του ακινητοποιημένου στην πολυθρόνα Χαμ να προστάζει τον Νικήτα Τσακίρογλου να ανέβει ως Κλοβ σε μια σκάλα και να του περιγράψει τι βλέπει έξω από το παράθυρο. Και ο τελευταίος να το κάνει με το βλέμμα του που υποτίθεται πως αντί για ένα σύνηθες θέαμα έφτανε ως τις εσχατιές του σύμπαντος, να επιστρέφει έντρομο καθώς δεν είχε εισπράξει μια οποιαδήποτε απάντηση για το μυστήριο της ζωής.