Κοντεύουν πια να συμπληρωθούν δύο μήνες από τη δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, τον πυροκροτητή του ελληνικού #MeToo, κι έχω την αίσθηση πως έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για μια πρώτη ψύχραιμη αποτίμηση  – που ασφαλώς  δεν θα είναι και η τελική. Το ελληνικό #MeToo, όπως κάθε αντίστοιχης ή και πιο ριζοσπαστικής επίδρασης κίνημα που μεταλαμπαδεύτηκε στο παρελθόν από το εξωτερικό, φέρει τα σημάδια από τις ιδιαιτερότητες του τόπου μας, αλλά και από τις στρεβλώσεις της καθυστέρησης μέχρι τη μεταλαμπάδευσή του. Το γεγονός και μόνο ότι η Σοφία Μπεκατώρου δεν προέβαινε στην καταγγελία της για πρώτη φορά (έστω και σε πιο ήπια μορφή) αλλά για πρώτη φορά η πυρκαγιά δεν έσβησε στο λίκνο της, όμοια με αναρίθμητες άλλες ανώνυμες ή επώνυμες θνησιγενείς καταγγελίες, μας οδηγεί αβίαστα στο παρθενικό, αν και φαινομενικά οξύμωρο συμπέρασμα: δεν ήταν πάντοτε η κατάλληλη στιγμή· η κατάλληλη στιγμή ήταν τώρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή