Εργάτες της λογοτεχνίας που έγραψαν και θέατρο

Το θέατρο, εκτός από ιδέες και ήθη που φιλοδοξεί να εντάξει μέσα στην αριστοτελική συνθήκη της «μιμήσεως πράξεως», είναι και τεχνική, κοινώς μαστοριά. Δεν φτάνουν ούτε οι πρωτότυπες συλλήψεις, ούτε οι ιδεολογικές συγκρούσεις, ούτε οι ιδιάζουσες πράξεις. Ο θεατρικός συγγραφέας οφείλει να μελετήσει τα προβλήματα που θέτει το «πατάρι», η σκηνή. Ο Λόπε ντε Βέγκα, όταν ρωτήθηκε τι είναι θέατρο, είπε: «Ενα πατάρι και ένα πάθος»! Πάθη υπάρχουν σε όλες τις οικογένειες και όλες τις εποχές και όλα τα έθνη. Αλλά ένα πάθος που εκφράζεται πάνω σε ένα πατάρι, σε έναν χώρο δημόσιο που επιτρέπει σε ένα κοινό να δει, να ακούσει και να συμπάσχει με έναν άνθρωπο που εκθέτει τα πάθη ενός άλλου προσώπου ιστορικο ή φανταστικού είναι δύσκολη τέχνη και απαιτητική τεχνική. Πάθη μιμείται και η πεζογραφία και η ποίηση και οι εικαστικές τέχνες και, βεβαίως, η μουσική και ο χορός. Αλλά οι μιμήσεις αυτές είναι ειδικευμένες να μιμούνται με λέξεις και ρυθμούς, με μελωδία και εικόνα ή μόνο με κίνηση. Το θέατρο είναι αναπαράσταση ζωής, κίνησης, συγκίνησης, σκέψης, πάθους, σχέσεων εν τόπω και χρόνω. Δεν αρκεί ένας δημιουργός να έχει αξιόλογη ικανότητα να διαχειρίζεται τα αίτια και τα αποτελέσματα ηθικών, πολιτικών, σωματικών σχέσεων. Πρέπει να έχει ασκηθεί να αναπαριστά και τη ζωή, ρέουσα και παθλάζουσα που γεννά και διαχειρίζεται αυτές τις συναισθηματικές και διανοητικές καταστάσεις. Γι’ αυτό και οι θεατρικοί συγγραφείς σε όλες τις περιόδους των πολιτισμών είναι ολιγάριθμες περιπτώσεις και οι καλοί θεατρικοί συγγραφείς σπάνιοι.