Από την εποχή του Ιπποκράτη που τον όρισε ως έναν από τους τέσσερις θεμελιώδεις ανθρώπινους χαρακτήρες (οι άλλοι τρεις: ο αιματώδης, ο μελαγχολικός, ο φλεγματικός) έως την εποχή των social media, ο χολερικός τύπος δεν άλλαξε ριζικά. Ασφαλώς κι επιδεινώθηκαν δραματικά οι συνέπειες από τις εκρήξεις της οργής του: άλλο πράγμα να κρατάς στα χέρια σου μια σφεντόνα κι εντελώς άλλο πράγμα τη βαλίτσα με τους κωδικούς του πυρηνικού ολέθρου. Ωστόσο, η ιδιοσυστασία του χαρακτήρα του παρέμεινε επί χιλιετίες η ίδια: η οργή του φόρτωνε, κορυφωνόταν και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αργά ή γρήγορα εκτονωνόταν. Κατά τις ειρηνικές περιόδους, μάλιστα, εκφυλιζόταν σε αυτήν που θα αποκαλούσαμε «οργή καφενείου». Μάρτυρες της οργής του στέκονταν καμιά δεκαριά αργόσχολοι, συνήθως εξίσου χολερικοί με τον ίδιον· όλοι έπνιγαν τον θυμό τους στο κρασί και, αφού ξιφουλκούσαν με ανεμόμυλους, έκαναν μετά ύπνο ελαφρύ σαν πουλάκια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή