Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, αν και είχε ευρέως συζητηθεί πριν από εξήντα χρόνια η παρατήρηση που είχε κάνει ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής σε έναν υπουργό του σχολιάζοντας τη συμπεριφορά του: «Προκαλείς τη δημοσιότητα ενώ δεν έχεις τα κότσια να τη διαχειριστείς». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός – αν δεν έχει ήδη συμβεί – που θα σκεφτόμαστε, έστω και αν δεν θα το ομολογούμε με ευκολία, πως πολλοί, σε σχέση με όσους φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν και κατακεραύνωσαν όσον αφορά τα γεγονότα που συγκλονίζουν εδώ και δύο μήνες τον θεατρικό και γενικότερα τον καλλιτεχνικό χώρο, δεν είναι γιατί είχαν κάτι ουσιαστικό να πούνε, αλλά το έκαναν γιατί αναγνώρισαν στα διαδραματιζόμενα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου να υπάρξουν και να φανούν οι ίδιοι. Χώρια που θ’ αναρωτιόμαστε ή θα ρωτάει ο ένας τον άλλον για το ποιος είπε, τι είπε και πότε είπε το κάθε τι, αφού τα περισσότερα από τα λεχθέντα θα έχουν στο μεταξύ ενσωματωθεί σε έναν λεκτικό πολτό. Ετσι ώστε θα είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις μέσα του τους έστω λιγοστούς έως απειροελάχιστους κόκκους ευθυκρισίας και ειλικρίνειας που υπάρχουν ακόμη και μέσα στην παταγωδέστερη βοή.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ