Η συζήτηση των τελευταίων ημερών γύρω από την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα επανέφερε στο προσκήνιο μια μνήμη με την οποία ακόμη προσπαθούμε να αναμετρηθούμε τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δυτική Ευρώπη, αυτή των πολιτικών οργανώσεων που επέλεξαν τον δρόμο της ένοπλης πάλης. Επιλέγω να πω εξαρχής ότι είναι μια δύσκολη μνήμη, παρότι υποτίθεται ότι πλέον όχι μόνο υπάρχει μια σαφής – και καταδικαστική – ποινική αλλά και ιστορική – ετυμηγορία, κατά βάση γιατί η τρέχουσα οπτική περί «τρομοκρατίας» ή «πρόληψης του ριζοσπαστισμού» διαμορφώνει ένα γενικευτικό ορισμό που δεν επιτρέπει την κατανόηση διαφορετικών φαινομένων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή