Τουρκία: τα αιτήματα που δεν προβάλλουμε στην ΕΕ («Θυμάμαι το Ελσίνκι…»)

Καθώς πλησιάζει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25ης Μαρτίου φαίνεται ότι αυτό που θα κυριαρχήσει σχετικά με την Τουρκία θα είναι η θετική ατζέντα και προς την κατεύθυνση αυτή κινείται και η σχετική έκθεση που θα παρουσιάσει ο ύπατος εκπρόσωπος για την εξωτερική πολιτική (ΚΕΠΠΑ) Ζοζέπ Μπορέλ. Αν και Ελλάδα (και Κύπρος) επιμένουν στην επιλογή των κυρώσεων. Κυρώσεις βέβαια δεν πρόκειται να επιβληθούν, ειδικά τώρα που η Αγκυρα προωθεί μια διαδικασία βελτίωσης των σχέσεών της με την ΕΕ και κράτη – μέλη περιλαμβανομένης και της Γαλλίας (με τον πρόεδρο της οποίας Εμανουέλ Μακρόν ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε μια μάλλον εγκάρδια συνομιλία). Πέρα από το ανέφικτο, οι κυρώσεις κι αν ακόμη είχαν επιβληθεί, όσο αυστηρές κι αν ήταν, δεν θα έλυναν κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο ίσως. Οι κυρώσεις δεν λειτουργούν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής όπως δείχνει η εμπειρία και η ιστορία. Επομένως το κρίσιμο ερώτημα είναι: Γιατί η ελληνική πλευρά δεν ακολουθεί μια περισσότερο δημιουργική και επωφελή για τα ελληνικά συμφέροντα στρατηγική από αυτή των κυρώσεων; Να επαναλάβει, τηρουμένων των αναλογιών, τη «στρατηγική του Ελσίνκι» (Δεκέμβριος 1999); Τι θα μπορούσε συγκεκριμένα να κάνει η Ελλάδα; Θα μπορούσε να υποστηρίξει τη θετική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την Τουρκία (για μια ειδική σχέση και μάλιστα διευρυμένη) με τέσσερα τουλάχιστον αιτήματα – προϋποθέσεις: