Ο τρελός του βασιλιά

^«Ο Ηλίας του 16^ου» με τον Κώστα Χατζηχρήστο είναι με διαφορά η αγαπημένη μου κωμωδία από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Δεν θα ισχυριστώ πως την έχω δει εκατό φορές, όπως καθ’ υπερβολήν διατείνονται ορισμένοι από τους αναρίθμητους λάτρεις της, αλλά σίγουρα την έχω δει τέσσερις – επίτευγμα κατά τα λοιπά απλησίαστο για κάποιον σαν εμένα που δεν διστάζει να σηκωθεί και να φύγει από μια προβολή προτού συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο, έτσι κι ενοχλείται από κάτι ή απλώς βαριέται. Μετά χαράς θα την ξανάβλεπα, μολονότι νιώθω πως την έχω πλέον αποστηθίσει και κάθε νέα φορά επικεντρώνω την προσοχή μου σε ολοένα και πιο επουσιώδεις λεπτομέρειες, όπως πότε θα μπει στο κάδρο η σκιά από το μπουμ του ηχολήπτη ή πόσο αρμονικά θα δέσουν τα πλάνα μεταξύ τους. Θα ήμουν διαθέσιμος να την παρακολουθήσω και με κλειστά τα μάτια, μόνο και μόνο για να απολαύσω το μουσικό τέμπο και το διαβολικό μπρίο των διαλόγων.