«Στο “μέτριος ηθοποιός” απάντησε για μένα όλη η Ελλάδα»

Πασαλιμάνι, αρχές της δεκαετίας του ’60. Ενα αγοράκι επιστρέφει στο σπίτι του κρατώντας μια φραντζόλα. Δίπλα του περνά ένας συνομήλικός του, τραβώντας ένα καρότσι, εμφανώς ταλαιπωρημένος. Του ζητάει λίγο ψωμί. Αρνείται και φεύγει τρέχοντας προς το σπίτι του. Αφηγήθηκε το περιστατικό στη μητέρα του. Θυμάται ακόμη τη δύναμη του χεριού της που προσγειώθηκε στο μάγουλό του και τον ήχο της φωνής της να του λέει σε αυστηρό τόνο: «Επρεπε να του δώσεις όλη τη φραντζόλα!». Εκανε χρόνια να ξεπεράσει την ντροπή που ένιωσε, αλλά βρήκε τον ιδανικότερο τρόπο για να ισορροπήσει εκείνη την αφελή αδικία που διέπραξε στα χρόνια της αθωότητάς του. Φυτεύτηκε μέσα του ο σπόρος της αλληλεγγύης και έβγαλε θεσπέσιους ανθούς. Αυτούς δρέπουν κυρίως οι συνάδελφοί του ηθοποιοί, αλλά και όσοι έχουν την τύχη να βρίσκονται στον περίγυρό του. Ηταν γνωστές οι αγαθές πράξεις του Σπύρου Μπιμπίλα, αλλά τα βάρβαρα περιστατικά του κλάδου του που ήρθαν στην επικαιρότητα φώτισαν ακόμα περισσότερο την ανιδιοτελή προσφορά του.