Δικά μας, γραίκικα

Παρόλο που μου λείπει σήμερα από τον ημερήσιο Τύπο η κριτική, κυρίως τηλεοπτικών σειρών (θα μείνουν ως πρότυπα του είδους οι κριτικές του θεατρανθρώπου Μηνά Χρηστίδη), δεν είναι στις προθέσεις μου, ούτε στη φιλοδοξία μου η υποκατάσταση των ειδικών. Αλλά θα κάνω μια εξαίρεση, χωρίς να μπω στα χωράφια ενός κριτικού της τηλεοπτικής τέχνης. Εξάλλου θα ασχοληθώ με μια δημιουργία που χρησιμοποιεί την τηλεόραση για να μυθοποιήσει ήθη, σχέσεις, συνθήκες και στερεότυπα που είναι πρώτη ύλη και για το μυθιστόρημα και για τον κινηματογράφο. Χωρίς αμφιβολία τα κινηματογραφικά έπη, ηρωικά ή αστικά (π.χ., το «Οσα παίρνει ο άνεμος»), είναι η μήτρα από την οποία γεννήθηκαν τα σίριαλ, οι σειρές που αφηγούνται πάθη, περιπέτειες, έρωτες ανθρώπων που εντάσσονται και φωτίζονται μέσα στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κοινωνίας, σε μεγάλο χρόνο διάρκειας και σε συνθήκες αντιφατικές. Το σινεμά ήταν ένας νέος τρόπος έκφρασης, αλλά τα θέματά του, σχεδόν όλα, έρχονται από τη μεγάλη επική και μυθιστορηματική παράδοση. Εξάλλου πολλά έργα της οθόνης αντλούν τους μύθους τους από τη μεγάλη, παγκόσμια παράδοση τη λογοτεχνίας ή μιμούνται τους νόμους της. Ο Λένιν είχε ορίσει ως εξής, όταν αμερικανός δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει τι είναι το σοβιετικό σύστημα: «Είναι εξηλεκτρισμός και κινηματογράφος»!