Οταν η αρχιτεκτονική συναντά την ποίηση

Το τράβηξα τυχαία από τη βιβλιοθήκη, και ανοίγοντάς το, διάβασα την ιδιόχειρη αφιέρωσή της, γραμμένη την ίδια ακριβώς ημέρα, πριν από δέκα χρόνια, στις 6 Φεβρουαρίου του 2011. Το κράτησα στα χέρια μου, αναπολώντας μέσα από μια ολόκληρη διαδρομή σαράντα χρόνων, την εικόνα της να εναλλάσσεται σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους. Από την πρώτη μας γνωριμία στο γραφείο της στην οδό Μπενάκη, μέχρι την τραγική στιγμή του τελευταίου αποχαιρετισμού στο κοιμητήριο. Εικόνες από τα ταξίδια και τις συνεργασίες μας, στον χώρο της, εκεί που ατελείωτες ώρες σκυμμένη στο σχεδιαστήριο, συνέθετε με τα χρωματιστά κραγιόνια της, ποιητικές εικόνες αρχιτεκτονικής, κρατώντας παράλληλα σημειώσεις σε μικρά χαρτάκια και ανατρέχοντας στους αγαπημένους της ποιητές και συγγραφείς, που τα βιβλία τους τη συντρόφευαν πάντα δίπλα της. Αυτή η σεμνή και ευαίσθητη προσωπικότητα, που τη συνδέουμε πάντα με τον σύντροφό της Δημήτρη Αντωνακάκη, θεωρώντας τους σαν ένα αδιάσπαστο δημιουργικό ζευγάρι, είχε τη δική της ξεχωριστή δυναμική παρουσία. Ηταν ο άνθρωπος που με μια ανείπωτη διακριτικότητα, με το χαμόγελο, τη ματιά της και τον ευγενικό της λόγο, κατηύθυνε και στήριζε με τον δικό της τρόπο το γραφείο, παραμένοντας σταθερά μια ήρεμη δύναμη δημιουργίας και ισορροπιών στην καθημερινότητα ενός πολυσύνθετου και πολυπρόσωπου εργαστηρίου αρχιτεκτονικής.