Αόρατο ή διαφανές κακό;

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και τα δύσκολα είναι διαφορετικής ποιότητας από αυτά του 2010, του 2012 αλλά και του 2015. Οχι μόνο λόγω κούρασης. Το κεντρικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ευδιάκριτη αιτία του κακού, δεν υπάρχει παράσταση του κακού. Είναι μια υγειονομική νέφωση, ένα θολό κακό, όχι κάτι απτό. Το να έχεις κομμένους μισθούς (όπως εμφανίστηκε η χρεοκοπία από το 2010 ) είναι κάτι επώδυνο, αλλά ευκρινές. Διακρίνεις το κακό, μπορείς να δώσεις μια πολιτική εξήγηση λογική ή λογικοφανή. Το να σου λένε όμως, οι ειδήσεις, για ασθένειες και στατιστικές είναι μια πληροφορία αδύναμη, μακρινή, χωρίς δραστικότητα. Τα animation με «ιόμορφα» όντα δεν αρκούν για να δημιουργηθεί το ισοδύναμο του βιώματος. Ο ιός είναι μια αριθμητική ειδησεογραφική περιγραφή. Εκτός από αυτούς που προσβάλλονται, οι υπόλοιποι, οι τηλεοπτικοί καταναλωτές, ακούνε, δεν βιώνουν. Η αριθμητική αφήγηση είναι χωρίς δράση. Δεν εσωτερικεύεται ο κλονισμός της υγείας, αντίθετα βιώνεται η απαγόρευση. Δηλαδή έχεις τις επιπτώσεις μιας ασαφούς καταστροφής. Χρήματα δεν υπάρχουν – και αυτό απελπίζει. Κοινωνική ζωή δεν υπάρχει – και αυτό πιέζει. Οι αστυνομικοί χτύπησαν βάναυσα έναν νέο άνθρωπο στην Πλατεία Νέας Σμύρνης (και διαδόθηκε χαφιεδίστικα το όνομά του) – και αυτό εξοργίζει. Τα μέτρα για την πανδημία είναι ανακόλουθα, άρα δεν πείθουν. Πολλά οδηγούν στην έκρηξη, σίγουρα καταλήγουν στη λύπη. Με μια πολλαπλασιαστική δυναμική.