Η Αποκριά που γλιτώσαμε

Το ναυάγιο του «Τιτανικού» ήταν μια τραγωδία που ενέγραψε υποθήκη στην αιωνιότητα. Αν όμως μπορούσαν να ερωτηθούν για το θέμα οι αστακοί που ήταν, ζωντανοί, στην κουζίνα του πλοίου, η αφήγηση θα έπαιρνε διαφορετικό χρώμα – παρεμπιπτόντως δεν αποκλείεται κάποιοι από αυτούς να βρίσκονται ακόμα εν ζωή, είναι υπεραιωνόβια πλάσματα. Ανήκω σε μια ισχνή μειοψηφία με δυσανεξία στην Αποκριά και στα έθιμα που υποδέχονται τη Σαρακοστή. Δεν γνωρίζω από πού πηγάζει αυτή η αντίδραση και δεν είναι της ώρας να το συζητήσουμε. Ισως να φταίει που δεν κατάφερα ποτέ, ως παιδί και ως γονιός, να πετάξω χαρταετό. Ενδεχομένως κάτι από τις περιγραφές του Αλκη Στέα στο Πατρινό Καρναβάλι να τραυμάτισε τον παιδικό ψυχισμό μου. Αυτό που μπορώ να παραδεχθώ χωρίς καμία αναστολή είναι ότι φέτος αισθάνομαι όπως ο αστακός που τα μαζεύει και φεύγει από την κουζίνα του «Τιτανικού». Η πανδημία δεν κουβαλάει μόνο σκοτούρες στην καμπούρα της. Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά χωρίς καρναβάλι. Ναι, το ξέρω, είναι μια αυθάδης δήλωση. Η Αποκριά αιμοδοτεί οικονομικά πολλές περιοχές της πατρίδας μας, ενώ θρέφει τη λαογραφία με την απαραίτητη συνθήκη της συνέχειας. Λάθος μου.