Η εγχώρια τρομοκρατία αποτελεί μια από τις πιο θλιβερές ιδιομορφίες της σύγχρονης Ελλάδας. Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης η πολιτική βία έχει γνωρίσει κύκλους πρωτόγνωρης – για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου – δικαιολόγησης ή παραγνώρισης. Από την εποχή της παλιάς τρομοκρατίας (17Ν, ΕΛΑ) μέχρι της πιο πρόσφατης (Πυρήνες της Φωτιάς, δολοφονία εργαζομένων στη Marfin), οι δράστες έχουν συχνά καταφέρει να επηρεάσουν την επικαιρότητα και να εκφράσουν σε ορισμένες συγκυρίες μέρος της γενικότερης κοινωνικής ή πολιτικής δυσφορίας. Το επικοινωνιακό τους timing έχει αποδειχτεί το ίδιο ισχυρό με το εγκληματικό τους. Δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι σήμερα, μέσα στις συνθήκες της ζοφερής πραγματικότητας του lockdown εξαιτίας της πανδημίας, του φόβου αλλά και του θυμού (βλ. περιστατικό στη Νέα Σμύρνη) ένας από τους πατριάρχες της εγχώριας τρομοκρατίας, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, επιχείρησε να συντονιστεί με την κοινωνική δυσθυμία και να δραματοποιήσει μέσα από την απεργία πείνας το πραγματικό ή φανταστικό δικαίωμά του να αλλάξει φυλακή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή