Η αστική δημοκρατία, όσο αυστηρή κριτική και αν πρέπει να δέχεται ως προς τον τρόπο λειτουργίας της, αποτελεί κρυστάλλωση ενός ψυχισμού ο οποίος αναζητά οργάνωση και ωρίμανση. Αντίλογος προς τις υπαρκτές αδυναμίες της δεν είναι ποτέ η αναίρεση ή κατάλυσή της, διότι αφήνει ανυπεράσπιστο το κοινωνικό σώμα σε ενορμήσεις που φόρεσαν πρόχειρα την καθόλου πειστική μεταμφίεση της ιδεολογίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή