Ενσυναίσθηση

Ανιχνεύεται στην αλλαγή που έχει προκαλέσει η πανδημία στο πολιτικό μάρκετινγκ: τίποτα απ’ όσα γράφονται με μαυρισμένα γράμματα στα εγχειρίδιά του δεν φέρνει πια το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η – sic – συγκίνηση του υπουργού στη σκέψη ενός πιστού χριστιανού ορθόδοξου που προστέθηκε στο Σώμα της Εκκλησίας δεν πείθει το ποίμνιο για τα θρησκευτικά αισθήματα του πρώτου. Αντίθετα, θυμώνει τους δυνητικούς ψηφοφόρους, αφού εκείνοι απαγορεύεται να αλλάξουν δήμο. Η δε επίκληση της νομότυπης εξαίρεσης δεν στηρίζει το δίκαιο της πράξης του αλλά πλήττει το κύρος της υπηρεσίας που την εξέδωσε – μιας κι ο μέσος πολίτης που αυτή υπηρετεί δεν είχε πληροφορηθεί για τη συγκεκριμένη δυνατότητα παρέκκλισης. Η ψυχολογία του λοκντάουν έχει καταρρίψει τις μιντιακές βεβαιότητες των πολιτικών ανδρών. Παρότι αν εκείνοι ακολουθούσαν την πιο απλή – και παλιά – συμβουλή ενός επικοινωνιολόγου, αν έδειχναν την περιλάλητη ενσυναίσθηση, θα έσωζαν εαυτούς από τον κόπο μιας πειστικής απολογίας – και τα ακροατήρια τους από πολλά νεύρα. Με άλλα λόγια: δεν αρκεί να δηλώνεις ότι καταλαβαίνεις την κούραση των πολιτών, πρέπει να φαίνεται πως την κατανοείς κιόλας.