Φάουλ

Θα περίμενε κανείς από ένα τέρας των παλιών και των νέων Μέσων σαν εκείνον να ξέρει καλύτερα. Να έχει φανταστεί, ας πούμε, πως τιτιβίζοντας για την πολλοστή φορά που έγινε νονός – κρατώντας, άρα, τα ήθη και τα έθιμα του μέσου έλληνα πολιτευτή – θα εξόργιζε όσους καλούνται να εφαρμόσουν ευλαβικά τα μέτρα που δημοσιεύθηκαν στο ΦΕΚ της 3ης Μαρτίου. Τα υγειονομικά πρωτόκολλα, δηλαδή, που επέβαλε η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, κι ανάμεσα σε άλλα προβλέπουν «τέλεση λειτουργιών, λατρευτικών συνάξεων, ιεροπραξιών, μυστηρίων και κάθε είδους θρησκευτικών τελετών αποκλειστικά και μόνο από θρησκευτικό/ούς λειτουργό/ούς και το αναγκαίο βοηθητικό προσωπικό χωρίς την παρουσία άλλων φυσικών προσώπων». Θα υπέθετε ακόμη κάποιος ότι ένας γνώστης του παιχνιδιού της δημοσιότητας δεν θα προσπαθούσε να διορθώσει το φάουλ του με ένα καινούργιο φάουλ, σαν το ανέβασμα της άδειας εξαίρεσης που χορηγήθηκε από την Πολιτική Προστασία στην οικογένεια των νέων του κουμπάρων -, μετατρέποντας έτσι μια κακή επικοινωνιακή κρίση σε κανονικό πολιτικό ολίσθημα. Ωστόσο, η αξία των προχθεσινών αδωνικών σφαλμάτων δεν βρίσκεται στον ίδιο τον Γεωργιάδη.