Το πολιτικό ταμείο της βίας

Ποιος κάνει πολιτικό ταμείο από την ένταση της βίας και της κοινωνικής σύγκρουσης; Αυτό είναι ένα ερώτημα, το οποίο πρέπει να απαντηθεί, στον βαθμό που σήμερα δεν βρισκόμαστε πλέον στις κοινωνικές συνθήκες των «δεκεμβριανών» του 2008, της έκρηξης του 2010-11, ούτε καν της τεχνητής ρήξης του 2014. Ποιο είναι το επιδιωκόμενο πολιτικό όφελος που ωθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα με νωπό κυβερνητικό και καθεστωτικό παρελθόν, να συμπορεύεται με τους αλληλέγγυους του «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», να στήνει δηλώσεις βουλευτών και στελεχών του μπροστά σε πανό καταλήψεων στα Πανεπιστήμια με συνθήματα για «αντάρτες πόλεων» και να πανηγυρίζει για «την κατάργηση των νόμων στην πράξη»; Το κάνει από την πολιτική θέση υπεράσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, από την αντιπαράθεσή του με τη «χούντα που δεν τελείωσε το ’73», ή για να αντισταθεί στον αυταρχισμό της εξουσίας; Μάλλον για κανέναν από αυτούς τους λόγους, αφού μία τέτοια στάση είναι πολιτικά αυτοκτονική για ένα κόμμα εξουσίας και στερείται μαζικού κοινού στην ελληνική κοινωνία, ενώ το φλερτ με το περιθώριο απομακρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις αξιακές πολιτικές ταυτότητες των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου. Επομένως, προς τι η λαθροχειρία στο πολιτικό ταμείο της βίας και της κοινωνικής σύγκρουσης;