Are you talking to me;

Το θυμάμαι από τα χρόνια των Μνημονίων και των «περήφανων αντιμνημονιακών αγώνων». Τότε που πήραμε τη σκούπα, μαζί με το σκουπόξυλο, για να διώξουμε τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους κακούς τους ξένους που πιστεύαμε ότι είχαν μπουκάρει στις τίμιες, ασβεστωμένες αυλές μας για να κλέψουν τα γεράνι μας, το «στεφάνι» μας και τις απλωμένες μπουγάδες μας. Στου καθενός την αυλή ξεχωριστά δε. Διότι είναι κι αυτό μία συνισταμένη του λαϊκισμού. Να καλλιεργεί στον μέσο πολίτη την ιδέα ότι διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες έχουν στόχο αυτόν προσωπικά. Στην προκειμένη περίπτωση, ότι ξύπνησαν ένα πρωί οι ευρωπαίοι ηγέτες και είπαν «Βρε μια που δεν έχουμε τι να κάνουμε σήμερα, δεν κόβουμε τη σύνταξη της κυρίας Μαρίας από την Ασπροβάλτα; Και τα επιδόματα του Θωμά, του εφοριακού στον Δομοκό διότι μια φορά μού είχε πάρει τη θέση στο ταμείο του σουπερμάρκετ». Ετσι είναι το ανθρώπινο θυμικό. Εξεγείρεται πιο εύκολα όταν θεωρεί ότι γίνεται ειδικός στόχος (ή στόχος ειδικού σκοπού).