Η ώρα των κομμωτηρίων

Σε ρωτούν πού βρήκες κομμωτή, ενώ τα πάντα είναι κλειστά. Η απάντηση που περιμένουν να ακούσουν είναι μια που θα δυσαρεστούσε το δίδυμο Τσιόδρα – Χαρδαλιά: «Εχω μια φίλη κομμώτρια, συνήθως δεν πάει σε σπίτια, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα μου έκανε μια εξυπηρέτηση». Αυτό ναι, όλοι το πιστεύουν. Ενίοτε, αν το αποτέλεσμα τους αρέσει, ρωτούν το όνομα της φίλης κομμώτριας, ίσως και το τηλέφωνό της μήπως καταφέρουν να την πείσουν να περάσει και από το δικό τους σπίτι – με μάσκες και αποστάσεις, βέβαια, άρα (στο μυαλό τους) ημι-παράνομα. Υπάρχουν όμως φορές, περισσότερες από όσες νομίζουμε, που η απάντηση είναι τελείως διαφορετική. Ενα ψαλίδι φτιαγμένο να κόβει χαρτιά και όχι τρίχες, μια παραπεταμένη χτένα που κανείς δεν χρησιμοποιεί και οι καλλιτεχνικές ανησυχίες ενός ερασιτέχνη κουρέα εντός του social bubble φέρνουν αποτελέσματα. Αν εκείνος που θα αναλάβει το εγχείρημα δεν κάνει εξαλλοσύνες, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον υποφερτό, ειδικά στους άνδρες. Για τα millennial κορίτσια, από την άλλη, που κατηγορήθηκαν ως πρωτοστάτες του ανοίγματος των κομμωτηρίων και των νυχάδικων «ενώ ο κόσμος καίγεται», το βάψιμο της ρίζας στο σπίτι δεν χρειαζόταν το λοκντάουν για να γίνει ανάγκη. Τα δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης τους πρόσφεραν πολύτιμες γνώσεις «κάν’ το μόνη σου», με στόχο την εξοικονόμηση χρημάτων. Ακόμα και όταν πηγαίνουν στα κομμωτήρια ως πελάτισσες, μιλούν στους κομμωτές λες και είναι συνάδελφοι – κι αυτοί, με εύλογο εκνευρισμό, καλούνται να διορθώσουν τα πειράματα-απόρροια των ιντερνετικών tutorials. Εμαθαν, με άλλα λόγια, πως οι επαγγελματίες μαλλιών και οι περιποιήσεις που τους προσφέρουν είναι μια προσιτή πολυτέλεια μόνο όταν τα οικονομικά το επιτρέπουν, γι’ αυτό ξέρουν να κάνουν υπομονή.