Εσύ, εγώ, και όλοι εμείς μαζί, φαντάζουμε γλυκά παιδιά πολιορκημένων. Με σώμα στητό και μια πολλά υποσχόμενη ελευθερία, κάνουμε σχέδια για μέλλον κοινό, ζεστό και φωτεινό. Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, δοξάζουμε, γιορτάζουμε, και στον αέρα βγάζουμε κραυγές χαράς και λευτεριάς. Και τ’ όραμα έγινε αρμονία, κι η μουσική ένας αιώνιος ύμνος. Υμνος χαράς, σπουδαίας τελετής, ήχος μιας νέας εποχής. Κι έχουμε μέρα-ορόσημο, από την Ανοιξη βαθιά βγαλμένη. Τούτη τη μέρα σύμβολα πετούν μπροστά στο φως και σχίζουν τον αιθέρα. Γέροι, νέοι και παιδιά, με γέλια κι όνειρα, υψώνουν λάβαρο ανεξάρτητο, μεστό κι ελπιδοφόρο. Κι όπως κοιτάμε την πομπή να περνά μπροστά απ’ τα σώματά μας, να μας αγγίζει το μυαλό, να μας εκστασιάζει, έρχεται κάποιος δίπλα μου και με κοιτά μέσα στα μάτια. Κι όσες τρομπέτες κι αν ηχούν, κι όσο κι αν τύμπανα τα σπλάχνα μας τινάζουν με σβελτάδα, ο νέος ετούτος μένει σταθερός, ακλόνητος, και με ρωτά με μια φωνή αλλιώτικη, σα να ‘ρχεται απ’ το τώρα:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή