Και ξαφνικά στα ταραγμένα νερά της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, που είχαν γίνει, για ολόκληρο σχεδόν το 2020, το θέατρο μιας πολύμηνης – της μακρύτερης από το 1974 κι ύστερα – και έντονα στρατιωτικοποιημένης ελληνοτουρκικής κρίσης, επικρατεί νηνεμία. Μια ευπρόσδεκτη, αλλά εύθραυστη γαλήνη. Είχε προαναγγελθεί: Από τις αρχές του χρόνου, σε αλλεπάλληλες επικοινωνίες με ευρωπαίους ηγέτες, ο Ερντογάν έδινε διαβεβαιώσεις ότι οι καλές σχέσεις με την Ευρώπη είναι ψηλά στην ατζέντα της χώρας του κι ότι, έπειτα από μια μακρά περίοδο έντασης, είναι έτοιμος «να γυρίσει σελίδα». Η επιστροφή στις διερευνητικές, η πρόσκληση στον Νίκο Δένδια να επισκεφθεί την Αγκυρα, μια κάποια αυτοσυγκράτηση στις ως χθες πολεμοχαρείς δημόσιες δηλώσεις, όλα αυτά μοιάζει να επιβεβαιώνουν την υπόσχεση. Στ’ αλήθεια; Ή προσχηματικά; Η απότομη τουρκική στροφή χρήζει ερμηνείας, εξήγησης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή